Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

ποιός θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;

 
...σε μια εύπορη οικογένεια, ένας πατέρας, θέλοντας να διδάξει στο μικρό γιο του τι σημαίνει φτώχεια και πόσο τυχερός είναι που απολαμβάνει ως παιδί όλα αυτά τα αγαθά που του παρέχει, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες σ' ένα ορεινό χωριό, φιλοξενούμενοι σε μια φτωχική οικογένεια.


Πέρασαν τρεις μέρες και δύο νύχτες στο αγροτόσπιτο.

Καθώς επέστρεφαν, στο αυτοκίνητο, ρωτάει ο πατέρας το γιό:
- «Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
- «Ωραία», αποκρίθηκε ο γιος, με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό...
- «Και; Τι έμαθες;», επέμεινε ο πατέρας.

Ο γιος κοντοστάθηκε, πήρε μια βαθιά ανάσα, και απάντησε:
- «Εμείς έχουμε ένα σκύλο, ενώ αυτοί έχουν τέσσερις.»
- «Εμείς έχουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχος τέλος, με κρυστάλλινο νερό, που μέσα και γύρω του υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα...»
- «Εμείς αγοράζουμε φαναράκια για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τ' αστέρια και το φεγγάρι...»
- «Η αυλή μας φτάνει μέχρι τα κάγκελα του γείτονα, ενώ η δική τους τελειώνει εκεί που φτάνει το μάτι...»
- «Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, εκείνοι πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι' αυτό.»
- «Εμείς ακούμε ipod. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από τζιτζίκια, πουλιά, βατράχια και άλλα ζωάκια. Και που και που, διακόπτεται από το τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι...»
- «Εμείς μαγειρεύουμε στην ηλεκτρική κουζίνα και το φούρνο μικροκυμάτων. Αυτοί ο,τι τρώνε έχει μια θεσπέσια γεύση, αφού μαγειρεύουν στα ξύλα...»
- «Εμείς, για να προστατευτούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από κάγκελα, συναγερμό και κάμερες. Αυτοί ζουν με ορθάνοιχτες τις πόρτες τους, προστατευμένοι από τους φίλους και γείτονές τους...»
- «Εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς κινητό, τηλεόραση, υπολογιστή. Αυτοί, έχουν συνεχώς δίπλα τους τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο και τη ζωή του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.»

Ο πατέρας, έμεινε σιωπηλός και έκπληκτος από την απάντηση του γιού του...

...κι ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«...σ' ευχαριστώ μπαμπά, που μου έδειξες πόσο φτωχοί είμαστε.»

(αντιγραφή από μια εφημερίδα free press που, με τη σειρά της, το αντέγραψε από δεν ξέρω που)

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

τέντερ του ποιου;

 
τρεις μέρες τώρα.. βαριέμαι. Βαριέμαι και νυστάζω. ...θέλω να φύγω ...να πάω από 'κει που 'ρθα...

μήπως φταίει η πτώση της θερμοκρασίας; μήπως η άνοδος του όγκου εργασίας; μήπως αυτή η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος; μήπως το σώμα αποφάσισε μακιαβελικά να ακολουθήσει το πνεύμα στα παλιμπαιδιστικά του τσαλίμια, προσπαθώντας ασυνείδητα να γυρίσει κάποιες βδομάδες πίσω;

Βάζω ένα φλυτζάνι γαλλικό ακόμα και ανοίγω το ραδιόφωνο. Και πέφτω πάνω στο μουσικό θέμα από το... "Love Boat" της δεκαετίας του '70! Μα είναι δυνατόν; ακόμα και τα ερτζιανά έχουν βαλθεί να με ειρωνευτούν Παρασκευιάτικα;;;

...στιγμιαία μεταφέρομαι στο κατάστρωμα εκείνου του κρουαζιερόπλοιου που μας μήυσε ομαδικά στην επιδίωξη της -αμερικάνικου τύπου- dolce vita και ρουφάω στα γρήγορα ένα κοκταιηλάκι -γαμώτο... μόλις συνειδητοποίησα ότι αν τελικά περάσουν τα νέα τεκμήρια δεν θα μπορέσω φέτος ν' αποκτήσω το θαλαμηγοπουλάκι μου. Κάνα τέντερ και πολύ μας είναι...

..θα το ονομάσω: "τέντερ του μή".

ΥΓ: ελπίζω στην exclusive yachting που θα βρεθώ την άλλη εβδομάδα να βρω κανένα κοψοχρονιά... ξέρετε... από αυτά που μένουν στο τέλος της έκθεσης.
 

...γυναίκες οδηγοί!

 
...το πρωί οδηγούσα στην Εθνική, οπότε κοιτάω αριστερά και τί να δω.. ..μια γκομενα με μια κουρσάρα -να! με το συμπάθιο-, πατημένα τα 160, να κοιταζεται στον πλαϊνό καθρέφτη και να βάζει κραγιόν !!!

...και φυσικά, έτσι αφηρημένη, είχε αρχίσει να μπαίνει στη λουρίδα μου!

...τρόμαξα τόσο που μού έπεσε η ξυριστική μηχανή απ' το ένα χερι και το σάντουιτς από το άλλο, προσπάθησα να κουμαντάρω το τιμόνι με τα γόνατα, μου φεύγει και το κινητό όπως το κρατούσα με τον δεξί ώμο και μιλούσα, πέφτει μέσα στον καφέ που είχα ανάμεσα στα πόδια μου...
...κι έγιναν τα πλήκτρα του λαπτοπ σκατά...

...ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΔΗΓΟΙ -σου λεει μετά!


(για όποιον δεν κατάλαβε, αμπελοφιλοσοφήματα δεν έχει απόψε!)

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

περίοδος ανεξέλεγκτου χάους...

 
..είναι πολλά χρόνια τώρα που έπεσε στα χέρια μου το παρακάτω:



Από τότε κοσμεί τον πίνακα ανακοινώσεων (φελλό ντε!) σε όλες τις θέσεις εργασίας που καταλάμβανα ως σύγχρονο σκλαβάκι, αλλά και τώρα που πλέον έχω δέσει μόνος μου την αλυσίδα στο πόδι και έχω χαρίσει το κλειδί στην Ελλαδίτσα (γιου νόου: ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα, ανταγωνιστικότητα, γραφειοκρατία; ασφάλιση; εφορία;).

Στην αρχή το αντιμετώπιζα σαν ένα ωραίο αστείο για όσους επαγγέλλονται τη διαχείριση έργων (ελληνικά: πρότζεκτ μάνατζερσ), το οποίο μάλιστα μπορούσα να επικαλεστώ αυτοσαρκαζόμενος στον διευθυντή μου -μαζί με μια αποστηθισμένη αλυσίδα από νόμους του Μέρφυ, όταν κάτι δεν πήγαινε καλά- ..και να «ελαφρώσω» την ατμόσφαιρα.

Μετά από λίγο καιρό προσέθεσα και το χάρτινο βελάκι, από τη μια γιατί ο καθένας που το έβλεπε με ρώταγε: «...δηλαδή εσένα τα έργα σου (ελληνικά: τα πρότζεκτ) σε τι φάση βρίσκονται αυτή τη στιγμή;», από την άλλη γιατί με βοηθούσε να αντιληφθώ -εντός του ελάχιστου χρόνου που λαίμαργα κατέβαζα την ατομική μου μπανιέρα με τον πρωινό καφέ φίλτρου κάνοντας ήχους σαν άλογο που δροσίζεται στην ποτίστρα του- την κοσμική ματαιότητα των ενεργειών μου.

Ή ακόμα καλύτερα, την δυσανάλογη αντίστροφη αναλογία μεταξύ των προσπαθειών για πρόοδο των έργων (ελληνικά: πρότζεκτ προγκρέσσινγκ) και των εμποδίων που συνεχίζουν παρ' όλ' αυτά να ξεφυτρώνουν σαν εγγλέζικα μανιτάρια. Τι σχέση έχει τώρα η Γηραιά Αλβιώνα με τα μανιτάρια; Εκτός του ότι μπορεί κανείς να μαζέψει υπέροχα παραισθησιογόνα μανιτάρια στα δάση και τα λιβάδια της, τα εγγλέζικα μανιτάρια είναι εξαιρετικά αξιόπιστα: ό,τι και να κάνεις, αυτά δεν πρόκειται να χάσουν το ραντεβού:
Θα είναι εκεί, να φυτρώσουν και...τσουπ! ..να κολλήσει πάλι το εργάκι!

Ομολογώ ότι μου πήρε χρόνια να συνειδητοποιήσω το μεγαλείο και τη σοφία αυτού του δεκάλογου!
Όπως μου πήρε και χρόνια εργασίας να συνειδητοποιήσω ότι στην πράξη, οι φάσεις 2 έως και 4 καταλαμβάνουν το 80% (και βάλε) του ονομαστικού χρόνου κάθε έργου. Όλες οι άλλες πάλι..όχι.
Δεν προλαβαίνω να τις πάρω χαμπάρι και πάνω που κάτι πάω να πω... είμαι πάλι στη φάση 2 του επόμενου έργου. Αχχ! ...δεν είναι υπέροχη η διαχείριση έργων;

(...παρεπιπτώντως, έτσι γλύτωσα και την ανάγκη να ξεκαρφώνω το βελάκι για να το πάω παρακάτω. Δεν χρειάζεται!)

Τελικά, λοιπόν, ο δεκάλογος αυτός ισχύει για άπαντα τα έργα, θαυμαστά και μη. Όλα. Όχι μόνο για όσα διαχειρίζεσαι εσύ, αλλά και για όλα όσα δεν διαχειρίζεσαι εσύ, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είσαι αποδέκτης, χρήστης, παρατηρητής.
Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, ηρεμείς.

Γιατί όλα τα πράγματα έχουν τη δική τους δυναμική. Θα γίνουν. Θα εργαστείς σκληρά και θα γίνουν σωστά, αν είσαι από πάνω τους. Με ελλείψεις αν δεν είσαι. Απλώς δεν θα γίνουν όπως τα περιμένεις. Δεν είναι τυχαίο ότι τίποτα δεν γίνεται ακριβώς όπως το περιμένεις.

Δεν είναι πρόβλημα της φύσης, αν εμείς δεν καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί. Είναι δικό μας. Κι αν προσπαθούμε να της πάμε κόντρα, απλώς θα αποτύχουμε.

Να συντονιστούμε απλώς μαζί της χρειάζεται. Κι αυτό ισχύει για το απλούστερο έργο, όπως τα ψώνια στη γειτονιά, μέχρι το πιο περίπλοκο, όπως το να κυβερνήσεις μια χώρα.

Το 'πε από διαφορετική οπτική κι ο John Lennon:
(ο οποίος είχε μάλιστα βρει και μια εξαιρετική λύση για το πρόβλημα των εγγλέζικων μανιταριών που ξεφύτρωναν μπροστά του: τα...έτρωγε!)

«ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει...
..την ώρα που εσύ κάνεις άλλα σχέδια»
 

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

...το γελοίο: "τρέχω"


«Ο τίτλος του blog σου μπορεί να είναι το γελοίο: "τρέχω"
 
Αυτό ήταν! Για πολλοστή φορά έγινα ρόμπα, το λιγότερο ρομπίτσα. Ενδεχομένως ξεκούμπωτη.
Το χειρότερο είναι ό,τι βρήκα το όλο ψωνσεπτ (concept, 'ντάξ;) εξαιρετικά ευφυές!


Για να εξηγούμαστε:
...τον τίτλο του blog τον οφείλω σε μια φίλη, που προσπαθώντας για -χμμμ... άλλη μια φορά- να κανονίσουμε για ποτάκια, άκουσε για -χμμμ... άλλη μια φορά- τη γνωστή έπωδο: "...δεν προλαβαίνω, τρέχω σαν πανικόβλητος, άσε με, θα σε πάρω εγώ, φιλάκια, μάτσ-μουτσ, χέσε με ρε μλκ -δε καταλαβαίνεις ότι δεν προλαβαίνω, παράτα μας, άντε γεια -έχω γραμμή σου λέω!"

Εδώ είμαστε λοιποοόν...
...ένα προσωπικό παραλήρημα διακωμώδησης και αυτοσαρκασμού της καθημερινότητας, με αφορμή την παντελή έλλειψη χρόνου, που κατά τα άλλα αφιερώνεται αβίαστα σε ένα σωρό ανούσια πράγματα, ξεχνώντας συχνά και χωρίς τύψεις το ένα και μόνο σημαντικό:
 
Η ζωή δεν είναι πρόβα, είναι η παράσταση.