περίοδος ανεξέλεγκτου χάους...

 
..είναι πολλά χρόνια τώρα που έπεσε στα χέρια μου το παρακάτω:

Από τότε κοσμεί τον πίνακα ανακοινώσεων (φελλό ντε!) σε όλες τις θέσεις εργασίας που καταλάμβανα ως σύγχρονο σκλαβάκι, αλλά και τώρα που πλέον έχω δέσει μόνος μου την αλυσίδα στο πόδι και έχω χαρίσει το κλειδί στην Ελλαδίτσα (γιου νόου: ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα, ανταγωνιστικότητα, γραφειοκρατία; ασφάλιση; εφορία;).

Στην αρχή το αντιμετώπιζα σαν ένα ωραίο αστείο για όσους επαγγέλλονται τη διαχείριση έργων (ελληνικά: πρότζεκτ μάνατζερσ), το οποίο μάλιστα μπορούσα να επικαλεστώ αυτοσαρκαζόμενος στον διευθυντή μου -μαζί με μια αποστηθισμένη αλυσίδα από νόμους του Μέρφυ, όταν κάτι δεν πήγαινε καλά- ..και να «ελαφρώσω» την ατμόσφαιρα.

Μετά από λίγο καιρό προσέθεσα και το χάρτινο βελάκι, από τη μια γιατί ο καθένας που το έβλεπε με ρώταγε: «...δηλαδή εσένα τα έργα σου (ελληνικά: τα πρότζεκτ) σε τι φάση βρίσκονται αυτή τη στιγμή;», από την άλλη γιατί με βοηθούσε να αντιληφθώ -εντός του ελάχιστου χρόνου που λαίμαργα κατέβαζα την ατομική μου μπανιέρα με τον πρωινό καφέ φίλτρου κάνοντας ήχους σαν άλογο που δροσίζεται στην ποτίστρα του- την κοσμική ματαιότητα των ενεργειών μου.

Ή ακόμα καλύτερα, την δυσανάλογη αντίστροφη αναλογία μεταξύ των προσπαθειών για πρόοδο των έργων (ελληνικά: πρότζεκτ προγκρέσσινγκ) και των εμποδίων που συνεχίζουν παρ' όλ' αυτά να ξεφυτρώνουν σαν εγγλέζικα μανιτάρια. Τι σχέση έχει τώρα η Γηραιά Αλβιώνα με τα μανιτάρια; Εκτός του ότι μπορεί κανείς να μαζέψει υπέροχα παραισθησιογόνα μανιτάρια στα δάση και τα λιβάδια της, τα εγγλέζικα μανιτάρια είναι εξαιρετικά αξιόπιστα: ό,τι και να κάνεις, αυτά δεν πρόκειται να χάσουν το ραντεβού:
Θα είναι εκεί, να φυτρώσουν και...τσουπ! ..να κολλήσει πάλι το εργάκι!

Ομολογώ ότι μου πήρε χρόνια να συνειδητοποιήσω το μεγαλείο και τη σοφία αυτού του δεκάλογου!
Όπως μου πήρε και χρόνια εργασίας να συνειδητοποιήσω ότι στην πράξη, οι φάσεις 2 έως και 4 καταλαμβάνουν το 80% (και βάλε) του ονομαστικού χρόνου κάθε έργου. Όλες οι άλλες πάλι..όχι.
Δεν προλαβαίνω να τις πάρω χαμπάρι και πάνω που κάτι πάω να πω... είμαι πάλι στη φάση 2 του επόμενου έργου. Αχχ! ...δεν είναι υπέροχη η διαχείριση έργων;

(...παρεπιπτώντως, έτσι γλύτωσα και την ανάγκη να ξεκαρφώνω το βελάκι για να το πάω παρακάτω. Δεν χρειάζεται!)

Τελικά, λοιπόν, ο δεκάλογος αυτός ισχύει για άπαντα τα έργα, θαυμαστά και μη. Όλα. Όχι μόνο για όσα διαχειρίζεσαι εσύ, αλλά και για όλα όσα δεν διαχειρίζεσαι εσύ, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είσαι αποδέκτης, χρήστης, παρατηρητής.
Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, ηρεμείς.

Γιατί όλα τα πράγματα έχουν τη δική τους δυναμική. Θα γίνουν. Θα εργαστείς σκληρά και θα γίνουν σωστά, αν είσαι από πάνω τους. Με ελλείψεις αν δεν είσαι. Απλώς δεν θα γίνουν όπως τα περιμένεις. Δεν είναι τυχαίο ότι τίποτα δεν γίνεται ακριβώς όπως το περιμένεις.

Δεν είναι πρόβλημα της φύσης, αν εμείς δεν καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί. Είναι δικό μας. Κι αν προσπαθούμε να της πάμε κόντρα, απλώς θα αποτύχουμε.

Να συντονιστούμε απλώς μαζί της χρειάζεται. Κι αυτό ισχύει για το απλούστερο έργο, όπως τα ψώνια στη γειτονιά, μέχρι το πιο περίπλοκο, όπως το να κυβερνήσεις μια χώρα.

Το 'πε από διαφορετική οπτική κι ο John Lennon:
(ο οποίος είχε μάλιστα βρει και μια εξαιρετική λύση για το πρόβλημα των εγγλέζικων μανιταριών που ξεφύτρωναν μπροστά του: τα...έτρωγε!)

«ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει...
..την ώρα που εσύ κάνεις άλλα σχέδια»